เมื่อสองปีที่แล้ว..มีโอกาสได้ไปทำความรู้จักกับน้องหมา ที่ชื่อ "โมจิ" ของน้องนักข่าวสาวสวยคนหนึ่ง โมจิเป็นหมาพันธุ์ปอมเมอเรเนียน ที่สีสันออกจะผ่าเหล่าผ่ากออยู่สักหน่อย..
แต่ในความเป็นจริงแล้ว นอกนอกสีที่แปลก นิสัยก็แปลกด้วย..ตั้งแต่เล็กๆโมจิเป็นหมาที่ซนขั้นเทพ คือ สามารถเล่นสนุกกับทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวได้อย่างไม่สนใจฟ้าดิน
ทาง สร้างความหนักใจให้กับแม่ของเธอมาก
วันหนึ่งดิฉันพาน้องหมาของดิฉัน (เธอชื่อ..กีวี่) ไปเที่ยวหาโมจิที่บ้าน โดยเข้าใจเอาเองว่า น้องหมาอาจอยากต้องการมีสังคม มีเพื่อนเหมือนเราๆ ตอนนั้นกีวี่มีอายุประมาณ 6 เดือน ในขณะที่โมจิ อายุ 2 เดือน ในครั้งแรกที่โมจิได้เห็นกี่วี่ อาการของเธอก็คือ การกระโจนเข้าใส่และโดดกัดแผงคอ เพื่อห้อยโหนตัวเองเล่นตามอัทธาศรัยและตามประสาซน กีวี่ซึ่งโตกว่าไม่ว่าอะไรยอมให้น้องโหนห้อยต่องแต่ง...ซึ่งส่อให้เห็นว่ามีสัญชาติญาณของความเป็นพี่ที่โตกว่ามาก โมจิไม่ย่อท้อ..ทั้งโหนและแกว่างตัวเองอย่าสนุกสนาน นอกจากนี้ยังเห็นกีวี่เป็นกระสอบทรายอีกด้วย ทั้งตื้บ ทั้งวิ่งไล่ ทั้งกอดรัดฟัดเหวี่ยง จนกีวี่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำลายยัยโมจิ...
เหนือความอดทนใดๆ...กีวี่ล้มเลิกและยุติภารกิจของโมจิ ด้วยวิธีการอันชาญฉลาด...
ใช่แล้ว..กีวี่ วิ่งหนี ... หนีสุดชีวิต..ไม่หันกลับมามองน้อง...และไปแกล้งนอนหลับอย่างไร้เยื่อใย
ในเรื่องที่เล่ามานี้หากอ่านไปๆ ก็อาจสังเกตได้ว่าไม่มีอะไร..แต่ในความเป็นจริง คือ หมารู้จักลำดับขั้น รู้จักตัวเล็กตัวโต รู้จักการดูแลซึ่งกันและกัน ที่สำคัญ..เขามีสังคม
ทุกวันนี้ทั้งสองตัว รู้จักและรักกันดี เป็นเพื่อนของกันและกัน ไปมาหาสู่กันเสมอๆ (โมจิ..มันยังซนเหมือนเดิม)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น